Honderd jaar terug in de tijd.

Mijn beeld van China is de afgelopen dagen enigzins veranderd. Vorige week was ik nog onder de indruk van de moderniteit van steden zoals Beijing, Xi'an en Kunming, maar in Dali bleek het toch iets anders in elkaar te zitten. Dali zelf is een mooi stadje waar ze wel weten hoe ze geld aan tourisme kunnen verdienen. Maar als je hier vanuit de fiets pakt om langs het meer Erhai te fietsen door het platteland kom je op plaatsen waar de tijd zo'n 100 jaar stil lijkt te hebben gestaan. Het werk op het land wordt er grotendeels met de hand verricht; hoogstens wordt er een ezel voor de kar gespannen. Het kaf wordt midden op straat gescheiden van het koren en de oogst wordt vervoerd in een mandje op de rug.

Na een kort bezoek aan Shangri-La, een Tibetaans dorpje op 3000 m hoogte in de provincie Yunnan kort bij de Tibetaanse grens ben ik nu in Lijiang. Morgen staat de Tiger Leaping Gorge op het programma: een tweedaagse trektocht langs een canyon gevormd door de Yangtze rivier.

Verder heb ik de afgelopen dagen geleerd dat:
- Het niet meevalt om met Chineese touristen op te trekken; wat betreft foto's maken zijn ze bijna erger dan Japanners.
- Stappen in China enigzins appart is vanwege de scheve man-vrouw verhouding.
- Chinezen graag met mij op de foto willen, al kunnen ze het niet echt waarderen dat ik op die foto's niet al te serieus kijk.
- Je als tourist hier regelmatig afgezet wordt, wat niet heel erg is want dan kost het nog geen reet.
- Waardoor ik nu als een ware hyena zelfs afding bij belachelijk lage prijzen af.



Groeten uit Lijiang,



Adrie